SECOND LIFE

In ‘Second life’ (geïnspireerd op Live uit 1979 van Hans van Manen) wordt een indringend liefdesduet gedanst op het toneel en door een derde performer met camera geregistreerd. Net als in Live staat er ook ditmaal een man achter de camera, alleen verstoort hij dit keer met zijn aanwezigheid het gepassioneerde liefdesduet.

Dwingend zet hij de opnames naar zijn hand en krijgt het duet een nieuwe betekenis. Is het een voorstelling of is het een film, en wat doet dit met de dansers op het toneel, hun relatie tot elkaar en het perspectief van het publiek?

Met ‘Second Life’ zoekt Van Luijk naar een antwoord op het menselijke verlangen naar een digitale identiteit; een betere versie van onszelf. Waar komt dit verlangen vandaan en hoe geven wij onze Second life vorm? Een schaduwzijde van onszelf die net zo lang gemanipuleerd is totdat deze onherkenbaar vervormd is. Een opgepoetst plaatje van onze diepste verlangens, doordrenkt van angst om niet te volstaan.

In ‘Second life’ staan er drie performers op het toneel, waarvan er één een dubbelrol vertolkt als cameraman. Een choreografie over een digitaal dubbelleven, een online realiteit die ons bestaan overschaduwt en overneemt. De voorstelling toont het perspectief van een voyeur die de realiteit bewerkt en presenteert als een nieuwe werkelijkheid. Wat is nog echt?